Sedumdakendroom (Stadsgedicht 10)

De zon bombardeert haar warmte op de stad
met zoveel tinten zink en lood en teer
van het allerstenigst grijs, waarin het leven zwijgt.

Het wordt vanzelf weer donker,
ook deze nacht gaan de mensen slapen.
Hun dromen schieten stil langs schuttingen omhoog.

Ruimtedenkers worden ze,
die vanuit hun hoogte neerzien op de kale daken,
waarop -ineens- iets kleins gaat groeien.

Kijk, het spreidt zich uit in alle wijken.
Bijen, vogels, vlinders komen zoemend
naar de kussentjes in bloei die water, warmte,
zelfs stadsgeluiden slurpen.

De mensen zuchten in hun slaap.
Hun ogen grazen langs het vlak
van aaibaar ademende daken.
Groen maakt hoekige gedachten zachter.

Mary Heylema, stadsdichter Zeist