Eenzame stad (stadsgedicht 19)

Eenzame stad

We weten zóveel meer dan eerst

dat zalen, stoelen, tafels
zonder warm geroezemoes van mensen
 geen bestaansrecht voelen

jurken, broeken in de rekken zich
te schamen hangen
als er niemand komt om ze te dragen

boeken, oh de boeken
vlekkend uitgelopen proza snikken
om hun niet gekomen kopers

bomen, beesten, vogels
tot hun schade weten dat er veel meer
mensen zijn dan ze ooit dachten

mensen die zich eerder dan
met al dat leven bezighouden
met hun snoeppapiertjes en elkaar

wat we weten is dat een pyjamabroek
energiek de nacht aanhangt en dat overdag
zich liever tooit met snippers sierlijkheid

ritmes ons de dag door dragen
als een metronoom
omhelzen nog het meeste wordt gemist

dat het bij gebrek aan adem naast je
helpt een knuffeldier
in bed te halen.

Zijn we dan zo eenzaam?
Nee. Nee, niet zolang we achter ons omhulsel
buigen, groeten, haast onzichtbaar lachen.

Niet zolang we ons bekommeren om ons
Niet, nooit als er maar een glimpje
samenleven is met naastgelegen wie-dan-ook.

De kosmos kan ook klein zijn
en ons boeien.
We weten het.

We leven het.
We nemen het nu mee
de wereld in, ons leven in.

We weten zoveel meer dan eerst.

Diet Groothuis, stadsdichter.

Voorgedragen in ‘De Klinker’ op 17 april 2021 bij de opening van het Dwarslopersfestival 
Dit festival was een coproductie van de Vrije Hogeschool, Bibliotheek Idea, het KunstenHuis en Literair Zeist over wat eenzaamheid betekent en het verlangen naar verbondenheid.