Dag kind

we lieten hem in ’t park staan
hij wilde ’t zo
geen afscheid bij de bus
een stil figuur
in ’t groene gras
z’n arm omhoog
nog steeds als ik
door ’t park moet
zie ik dat stille staan
en wend ik mij
met tranen af
en denk:
hoe is hij
naar die bus gegaan
de laatste stappen
als ons kind
dat afscheid
was voorgoed
Ida Kalmijn (-1991)

Meer gisteren dan morgen
Kok, Kampen (1989)